Komt een vrouw bij de dokter… De teksten van ‘Some More Time’, het Excelsior Recordings-labeldebuut van Americana-veteraan Philip Kroonenberg zijn geschreven in de wachtkamers van ziekenhuizen, waar hij zat te wachten, terwijl zijn vrouw behandeld werd voor een ernstige ziekte. De muziek ontstond thuis. Eind goed, al goed, zijn vrouw is gelukkig hersteld. Het heeft geleid tot Kroonenbergs meest persoonlijk plaat in zijn lange loopbaan.
TOT NU TOE Ter opfrissing van het geheugen, rakelen we eerst de rijke historie van rootsy singer-songwriter Philip Kroonenberg op. De twee bekendste bands waarin hij heeft gezeten zijn de nu weer actieve Freelance Band en Personnel die hij begon met collega singer-songwriter Ad Vanderveen. Vanaf midden jaren negentig kunnen we spreken van een solocarrière van Kroonenberg, die hij met vier verschillende bands (*) voortzet tot op de dag van vandaag. Met het emotioneel diepgaande album Some More Time debuteert de veteraan glorieus op het Excelsior Recordings label.
LIEDJES SCHRIJVEN IN WACHTKAMERS Vroeger spaarde Kroonenberg de liedjes op, waar dan uiteindelijk een album van uitkwam. Sommige songs bleven jaren onaangeroerd liggen totdat ze een keer pasten binnen een set. Ditmaal ging het anders. De plaat ontstond als vanzelf in de wachtkamers van ziekenhuizen waar zijn vrouw in behandeling was. ‘Dan ben je zo kwetsbaar. Soms zat ik wel uren te wachten… En die liedjes die kwamen gewoon,’ zegt Kroonenberg. ‘Als ik alleen thuis was – ze is ook drie keer opgenomen geweest voor operaties en de kinderen waren naar school – dan kwam ook de muziek. Vanzelf… Er is geen moment geweest van ploeteren. De liedjes dienden zich gewoon aan. Alles ging op gevoel. Er is nog nooit zo’n korte afstand geweest tussen het papier en het gevoel. Daarom hoor je ook wel herhalingen. Ik zeg wel een paar keer hoeveel ik van haar hou. Dat moest zo zijn. Ineens had ik veertien liedjes. Uiteindelijk is er eentje afgevallen. Ik had een afgebakend verhaal vanaf de diagnose van borstkanker tot haar genezenverklaring.’
TRIBUTE ALBUM AAN ZIJN VROUW De eerste aan wie hij die songs liet horen was zijn bassist Reyer Zwart, die ook bekend staat om zijn werk als arrangeur. Dat zo de weg naar het Excelsior-label en huisproducer Frans Hagenaars openlag, lag voor de hand. Alle lof voor dit tweetal, maar ieder ander met oren aan z’n kop en gevoel in z’n donder zou de grote bevlogenheid van Kroonenberg ook direct gehoord hebben. De inspiratie druipt van het album af. Het is in feite een tribute aan zijn vrouw. Hoe is de ontvanger zelf onder al deze liefde? ‘Ze komt uit Groningen, ze is nuchter, het dringt niet helemaal tot haar door, denk ik,’ reageert hij bescheiden. En hun dochters dan? ‘Die houden van mijn muziek, maar dat deze plaat over mama gaat, daar hebben we eigenlijk nooit over gesproken.’ Het verwondert hemzelf evenzeer.
En wat doet het met hemzelf? Dit is zijn meest diepgravende plaat ooit. ‘Deze is echt voor de poorten van de hel vandaan gesleept. Niet dat ik niet meer achter mijn oude platen sta hoor. Maar ik ga nu verder dan ooit.’ Dit is zijn manier van overleven en verwerken. Hij schrijft het van zich af. Het titelnummer en eerste single valt te beluisteren als de samenvatting, waarin het hele verhaal gezegd wordt (**).
‘Met mijn vrouw gaat het heel goed weer,’ verklaart hij hoorbaar opgelucht. ‘Zij heeft nu geen maag meer. Ze moet heel kleine beetjes eten en goed kauwen, want ze heeft geen reservoir meer. Ook dat gaat steeds beter. Ze moet wel medicijnen blijven gebruiken. Eigenlijk is ons leven weer even goed als het was. We zijn weer optimistisch en van het leven aan het genieten.’ Die dankbaarheid voor het leven is voelbaar bij beluistering van het album. De tracks van de plaat volgen elkaar overigens niet lineair op. De volgorde is eerder door muzikale variatie bepaald. Kroonenberg houdt niet van dezelfde types nummers direct na elkaar.
Het was en is ook een spannend en aangrijpend verhaal voor het hele gezin met drie dochters. Hoe vertel je zoiets aan je kinderen? Dat komt aan bod in de track DNA. ‘We told the kids last night, zing ik daar. Een belangrijk liedje ook dus. Mijn jongste dochter zei heel wijs, dat als we dit overleven, we er samen sterker uit zouden komen.’
Verder speelde tijdens het hele proces op de achtergrond vanzelfsprekend de kwestie of de mutatie waar zijn vrouw aan leed ook erfelijk was. Die onderzoeken zijn leeftijdsafhankelijk en lopen nog en blijven spannend.
DE MUZIEK Voor wie een beetje aandachtig luistert, kan de hele geschiedenis rond die ziekte volgen in de teksten, die vrij letterlijk zijn. De muziek is nergens opdringend en laat veel ruimte om de woorden tot je te kunnen nemen. Kroonenberg: ‘Bij het titelnummer Some More Time hoorde ik er een hele fanfare bij. Reyer [Zwart] had alle songs mooi aangekleed. Maar Frans [Hagenaars] heeft heel veel weer verwijderd, waardoor het bijzonderder wordt. Je gaat meer luisteren zo van: “Wat is dit?” Het is nu veel interessanter.’ Less is more dus. Hij is heel tevreden over de inbreng van producer Frans Hagenaars die de kunst van het weglaten zo goed beheerst. ‘Alles is in one take opgenomen. We hebben maar drie dagen opgenomen.’
Muzikaal gezien is het album een heel sophisticated soort Americana. Titeltrack en eerste single is gebaseerd op een interessant ritmepatroontje. Je hoort op de plaat een bepaalde verwantschap met J.J. Cale – check de track All Day Long – Ry Cooder, Tony Joe White tot de aartsvader der singer-songwriters Bob Dylan. De prachtige chromatische ‘Toets Tielemans’-harmonica op dat nummer is van Hermine Deurloo. Ze duikt een tweede maal op op de plaat op Holding On. Streets is als Dylan ten tijde van Time Out Of Mind. Mis ook vooral niet I Am not Alone, een gevoelig countrynummer, dat zo uit het vuistdikke songboek van Tom Petty gescheurd zou kunnen zijn.
In de sobere muzikale opvulling vallen de kleine details op. Bijvoorbeeld een mooie lapsteel gespeeld door Zwart. Bluesharpjes zijn afkomstig van Kroonenberg zelf, net als het ritmische gitaargetokkel tussen Americana en blues. Jeroen Kleijn drumt geraffineerder dan we van hem gewend zijn in de andere bands (Johan, Claw Boys Claw) waarin hij speelt. Oudste dochter Patsy (20) zingt alle koortjes, middelste dochter Dunja (18) speelt piano en Lynn (15) de kalebas. Mooi deze familiale samenwerking. Het moge duidelijk zijn dat de liefde van dit album afspat. Kroonenberg voelt zich een bevoorrecht mens als enige man tussen zijn vier vrouwen. Some More Time is de definitie van liefde door een singer-songwriter die op de toppen van zijn kunnen presteert.
Donaties
We hebben er bewust voor gekozen om te werken met een donatie model. U bepaalt hoeveel u betaalt voor een kwalitatief goed live optreden.
Stichting Nijend24 betaalt alle productie- en promotiekosten en verzorgt met het hele team deze sessie.
Het zou fijn zijn als u een kleine bijdrage doneert voor de artiesten!
Doneren kan via bunq.me/nijend24 of internationaal via paypal.me/nijend24
100% van de donaties gaan door naar de artiesten.