Wij zijn momenteel bezig met de conversie van het oude naar het nieuwe reserveringssysteem, we hopen dat alles goed verloopt. Mochten er vreemde dingen gebeuren dan horen we het graag.
|
De overige optredens worden later bekend gemaakt.
Van 1999 tot 2005 waren The Yearlings in Nederland een grote naam in een klein genre. “Alt country”, heette het toen: muziek voor de liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek. Dit pakte voor de Utrechtse band heel goed uit: The Yearlings waren de Nederlandse bijdrage aan binnenlandse rootsfestivals, lieten een ander geluid horen op festivals als Noorderslag of Eurosonic, en de band greep iedere kans aan om het voor- of naprogramma te verzorgen van hun Amerikaanse helden: Ryan Adams, The Jayhawks, Slobberbone, Buddy Miller, Kathleen Edwards…
In 2005, na twee platen (het titelloze debuut en Utrecht, beide uitgebracht op Sonic Rendezvous) en zo’n tweehonderd optredens, leek de koek op; de bandleden zochten elk hun eigen weg. Maar ergens in 2014 begon het bloed te kruipen waar het eigenlijk niet gaan kon. Koeneman en Goudswaard hadden wat half uitgewerkte ideeën en wilden eens kijken wat er gebeurde als de band weer bij elkaar kwam, in originele bezetting. En in mum van tijd klotsten de nieuwe liedjes tegen de plinten omhoog.
Er moest een nieuwe plaat komen, die veel beter moest worden dan zijn voorgangers – en dat ging gek genoeg bijna vanzelf. In 2016 en 2017 werd Skywriting opgenomen met Jordi Langelaan en Martijn Groeneveld (Blaudzun, John Coffey, Emil Landman). Laatste tekende ook voor de ruimtelijke, kraakheldere mix.
Het resultaat is nog steeds herkenbaar The Yearlings. Er komt een mandoline voorbij, een twaalf-snarige gitaar, de karakteristieke tweestemmige zang is gebleven, alsmede de bezielde pedalsteel van René van Barneveld (ex Urban Dance Squad). Tegelijk is het geluid opener en natuurlijker geworden, en zit er veel meer eigenheid in. The Yearlings hoeven namelijk niet meer te bewijzen dat ze Americana kunnen maken, ze hoeven muzikaal überhaupt niets meer te bewijzen. Ze willen gewoon de muziek maken die ze goed vinden. En wat eruit komt, komt eruit.
Ook tekstueel bleef de band dicht bij huis. Koeneman schreef vier jaar liefdes- en ander leed van zich af. Geen algemeenheden en vage metaforen meer, geen verhullende stoplappen. Toen Goudswaard op het punt stond zijn laatste zang in te zingen en de tekst nog eens doorlas, slikte hij even. “Het wordt wel een eerlijke plaat, he…”
Deze plaat zijn The Yearlings. And they’re skywriting.
